Het is vaak gemakkelijk het oude vertrouwde te blijven doen, niet van de gebaande paden af te gaan en je te conformeren aan de meerderheid van geldende opvattingen. Zo blijf je altijd in de voor jou bekende en warme comfortzone zitten. Maar stilstand is gevaarlijk in een omgeving waar verandering de enige constante is.

De meeste mensen hebben geen angst voor het nieuwe, ze zijn bang om het oude achter zich te laten. Maar buiten de comfortzone liggen de echte beloningen van het leven. Beloon jezelf door moed te tonen en daag jezelf uit grenzen te verleggen.

Als ik aan moed denk, denk ik aan Muhammed Ali

Als kleine jongen sloop ik ’s nachts uit bed om in de nachtelijke uren de bokswedstrijden van Muhammad Ali, The Greatest, te kijken. Ik heb ze live gezien: The Rumble in the Jungle en The Thrilla in Manila. Later werd deze Olympisch- en wereldkampioen door het sportblad Sports Illustrated uitgeroepen tot Sportman van de Eeuw. Hij danste in de ring als een vlinder en stak als een bij.

Van het gebaande pad

Op dat moment wist ik nog niet dat hij, geboren als Cassius Clay, in het begin van zijn carrière lid werd van Nation of Islam. Hij werd middelpunt van heftige discussies en heel Amerika stond op zijn kop toen hij weigerde het land in de Vietnamoorlog te dienen. Ali kon de oorlog niet rijmen met de heilige leerstellingen van de Koran en sprak uit dat Vietcongs hem nog nooit voor nigger hadden uitgemaakt.

Tegenslag

De sportieve gevolgen waren niet mals. Eind 1967 werd hem de wereldtitel afgenomen en spraken oud-tegenstanders, die hij de ring had uitgeslagen, er schande van dat een wereldkampioen zijn land niet wilde dienen. Ook mocht hij als profbokser drie jaar niet meer in actie te komen en kwam zijn dienstweigering hem op vijf jaar gevangenisstraf te staan. Muhammad Ali raakt financieel aan de grond maar bleef op campussen speeches houden over zijn bezwaren tegen de Vietnamoorlog. Toen het Amerikaanse Hooggerechtshof in 1970 zijn veroordeling terugdraaide mocht hij zijn vuisten weer laten spreken.

Erkenning komt later

Pas na twintig jaar werd Muhammed Ali gerehabiliteerd en kreeg hij erkenning. In 1996 was hij in Atlanta de laatste drager van de Olympische toorts en in 2005 ontving hij van George W. Bush op het Witte Huis de ‘Presidential Medal of Freedom’, een van de twee hoogste burgeronderscheidingen in de VS.

Doelbepaling

Bij de prijsuitreiking vertelde hij dat hij veel van zijn sportieve carrière had geleerd: doelbepaling, trainen tot je er bij neervalt en pieken op het juiste moment. Maar het leven naast en na de ring had hem eigen rijker gemaakt. Hij sprak over open staan voor andere ideeën, je rug rechten en over vallen en weer opstaan.

Persoonlijke groei

Als ik aan moed en persoonlijke ontwikkeling denk, denk ik aan Muhammed Ali. Niet alleen een groots sportman maar ook een enorme persoonlijkheid. Hij verliet zijn comfortzone, stond open voor nieuwe ideeën en conformeerde zich niet aan geldende normen. Hij groeide uit tot een rolmodel voor persoonlijke groei.